bundan seneler önceydi... mahallede ailece tanıdığımız ve hiç kaçırmadan izlediğimiz faruk adında bi abi vardı. gerek yaşam tarzının mütevaziliği gerek iyilik severliği hep çekici, sözü dinlenir biri olarak kılmıştır onu. neyse o zamanlar o liseyi bitirmiş ben ise henüz ortaokulu tamamlamış lise arayışında, etrafında dönen olayların öneminden bihaber yaşayıp gidiyordum taki onun bize gelip okuduğu okulu anlatmasına kadar o andan itibaren ben meslek lisesi okumak için doğmuştum adeta. anlattığı ve bıraktığı intibanın etkisiyle hemencecik geleceğin mesleği diye adlandırılan meslek grubuna dahil olmak üzere ertesi gün kaydımı yaptırmak için yola çıkmıştık bile, uzun süren pazarlıklar neticesinde kaydım yapılmış bir şekilde yaz tatilini tamamladım. sözlerini tabiki tam olarak hatırlamıyorum çok geçti üzerinden. şu an hala aynı mesleği yapıyorum en ufak bir anı olmadan bitti koca lise. iş hayatı karşımdaydı artık çalışmak şarttı benim için hayatıma yön vermek için hiç fırsatım olmadı diyemem ama tüm yollar nasılsa buna çıkıyordu bunun yüzünden asosyal oldum, insanlar doğru dürüs ilişki kuramadım, buna şartlanmıştı artık her bir hücrem ama sevmiyordum işimi halada sevemedim. yapabileceğim onca şey varken hepsinden feragat edip basit, sıradan, yoldan geçerken verilmiş bir önerinin kurbanı oldum. tabi insan bunu büyüyünce farkediyor. ne zaman yorgun argın eve gelsem daha iyisini yapamadığım için kızgınlıktan uyuyorum, millette keyiften uyuyorum sanır. bilmiyorum şuan içimde olduğum her olumsuz durumu buna bunlara bağlamış durumdayım sabah erkenden işe gideceğim ve günaydın dediğim insanların zorla ağızlarından dökülen ayakta kalma hikayelerini dinleyip bir şekilde tepki vereceğim.
bu arada faruk abiyi geçenlerde yolda gördüm yaşadığı hayattan şikayet etmediği alttan alttan sezdirmeye çalışsada yemedim baya kötü evlenecek birini arıyor ayrıca işinide yapmıyor ona buna selam söyledi. ben neyse bişey demiyorum.
