çocuk ağlayarak doğarken etraftaki herkes mutludur. insan ölüp gittiğinde de etraftakiler ağlar, ihtimal o güler. ey zalim dünya seni sevemedik. gelirken ağladık belki ama geldiğimiz yere giderken gülüyoruz. bakma sana ayak basanların sahte gülüşlerine. sen asıl saf yürekli bebeğin gözyaşlarına bak.
tasavvufa göre açıklayacak olursak kişi bu dünyada çektiği acıları önceden hisseder ve buna karşı tepkisini doğduğunda ağlayarak verir. yani abartırsak ve birazda edebiyatla ilişkilendirirsek çekilen acı kişiyi allaha yakınlaştırır. (bkz: fenafillah)
once herseyin olumsuzunu yasamali insan,
yoksa ne anlami kalir ki gulmenin aglamayi bilmiyorsan.
once ogrenmelisin acinin anlamini,
boylece bilirsin huzurla bir gune uyanmanin tadini.
