normal odada yatan bir yakınınızın yanında olmaktır.
hastanın ihtiyaçlarına dair hastabakıcının yerine getirmediği bazı görevleri de üstlenmektir.
şayet ki 2-3 hastalı bir odada iseniz, daha da eziyet bir hale gelir.
kimi zaman hastahanelerde yataklar boşalır ve siz de kanepe değil yatakta uyumaya başlarsınız, ki o zaman daha çekilebilir hale gelir.
sevdiğiniz bir yakınınızın en zor anlarında yanında olmaktır.
refakatçi koltuğunuzda otururken düşünürsünüz... yan odada bir bebek doğar; sizinkinde biri yaşamaya çalışır... "hasta" sıfatını bile yakıştıramadığınız sevdiğinizle yer değiştirmek istersiniz. "refakatçi o olsun; onun acılarını ben çekeyim" diye bir dilek geçer içinizden. ama çaresizliğin yüzünüze vurduğu bir andır. kimsenin acılarını alamazsınız, hafifletemezsiniz de... insan olmak acizliktir bazen...
sonra televizyonda cerrahpaşa çalar birden. susarsınız... bir şarkı bir insana daha fazla koyamaz...
