bazı kitaplar olur, okumakla kalmaz aynı zamanda yaşarsınız. vakti zamanında harry potter da bu kategoridendi benim için.
serinin herhangi bir kitabını okumaya başlamak demek birkaç gün, yani kitap bitene kadar, hayattan soyutlanmak demekti. sayfaları çevirdikçe odanın pembe duvarları gittikçe hogwarts'ın koyu taş duvarlarına benzemeye başlardı. "ulan ron gibi bi arkadaşım olsa da yazın evlerine kalmaya gitsem.. en yakın arkadaş bi ayşe var ama onlar da yazın köye gidiyolar şansıma ediyim" diye planlar kurup dururdum. o vakitler liseye giriş sınavlarına hazırlanan biri olarak "göstertsinler karanlık sanatlara karşı savunma dersini 5 pekiyi ile geçmezsem namussuzum" tarzında isyanlardaydım. hayır ezberim de berbat bir de, büyü yerine 2 dua göstersinler ertesi güne unuturum. ama expecto patronum falan deseler hayatta unutmazdım lan. neyse kitap biterdi, gözüm mutfakta balkabaklı pasta, balkabağı suyu ve o iğrenç kulak kiri tadındaki şekerlemelerden ararken, anneden "sinkonta yemeği yaptım, kabak kabak diye dellenceğine onu ye işte" lafını duymak çok fena koyardı. hogwarts dünyasından henüz çıkamamış bir bünye için küfür gibi bir şeydi sinkonta.
velhasıl benim gibi az kitap okuyarak büyümüş birini bile bu derece farklı dünyalara götürüp, orada uzun bir müddet esir tutabilen bu seri; kanımca ileride, 90'ların susam sokağı ile klasikleşmesi gibi, belirli bir nesil tarafından 2000'lerin başı ile özdeşleştirilecek.
son olarak j k rowling teyzeciğim, paranın şeyine koydun ama vallahi de helal olsun.
kimsenin zorlaması olmadan , kendi başıma okumak isteyip okuduğum kitapların baş kahramanı kişi. ne vardı bu kitapta bilmiyorum. sonradan çok kitap okuma denemelerime rağmen diğer kitaplar çok sıkıcı gelmişti.
(bkz: kitap okuma alışkanlığını kaybeden yazarlar) *
zilyon tane kitap okudum bu serininkindeki heyecana, sürükleyiciliğe, hayal gücü başarısına bir tane erişebilenine rastlamadım. detaylar, insanlar ve olaylar öyle incelikli işlenirki tüm seriyi bitirdikten sonra Hogwarts diye bir okulun olduğuna inanmaya başlarsınız.
ilkokuldayken ablamın doğum günü hediyesi niyetine bana aldığı ancak serinin uzayııp uzayııp tee lise sona geldiğimde bitmiş olması sebebiyle okurken ilginç alaylara hedef olmama sebep olan fantastik seri.
J.k Rowling'in oluşturduğu fantastik kişiliktir ve çok büyük bir hayran kitlesine sahiptir.Başlarda küçük çocuklar için yapmıştır ancak yetişkin okurlara sahiptir.
artık hikaye anlamında saçmalamaya başlamış seridir. başlarda kanka takılan karakterlerin sonradan sevgili olmasını herkesin midesi kaldırmaz. zira bu ron ve hermonie karakterlerini yakıştırmak,beraber düşünmek zordur. (bari harry ile hermonie olsaydı). ayrıca dumbledore'un ölüm şekli çok basit kurgulanmış.*
birde filminde birçok önemli detay atlanmıştır.(snape'in beyin okuma dersleri)
bunlar yerine, harry ve arkadaşlarının aşk hayatı üzerinde fazlaca durulmuş, filmin gençlik komedilerinden farkı kalmamıştır.
tatilde olduğum için izleyememekten çok korkmuştum . döndüğümde ilk işim sinemaya gitmek oldu.sinemadaki son seansına yetişme paniği ve kaçırma korkusu ile gişedeki abiye "yer var mı?" diye öyle bir dehşetle sormuşum ki çocuk gülerek "sakin ol var" dedi. o an çok güzel bi andı. sağol çocuk.
herneyse orada tek yetişkin kendimi zannediyordum dalga geçecekler benimle kaç yaşında eşek kadar kız başka işi yok mu acaba diyecekler diye ürkek adımlarla girdim.
ama bir tane mi çocuk olmaz.
işin aslı çocukluğundan beri izleyen biri için gerçekten vazgeçilmez bir fantastik seridir.
(bkz: seviyorum napiyim)
aslen ilk iki kitabı tam anlamıyla çocuk kitabı olan ancak, büyüklerin de ilgisini çektikçe içine biraz daha zeka, nefret, hırs, öfke, aşk girdiğini düşündüğüm seri. tabii bunu jk rowling hazretlerine sorsanız 'ben karakterler çocuk olduğu için ilk başta çocuk dünyası ördüm, ama onlar büyüdükçe kitap da olgunlaştı' diyebilir, ama belki de demez. evet.
birinci kitaptan, yedinci kitabı düşünerek olaylar kurgusunu; fantastik bir biçimde, günümüz dünyasıyla ilişkilendirip gerçeklik boyutunu üst düzeyde tutarak anlattığı ( J.K Rowling) kitabın baş kahramanı.
Öyle ki; bir sürü olaylar silsilesinden, ufacık bir çocuğun üstesinden gelmeye çalıştığı büyük bir canavarla ( Tom Marvolo Riddle/Lord Voldemort ) verdiği uğraşta tarafların birbirlerine daha çok kumpas yapması göz önünde bulundurularak yazılmıştır.
insanı içine çeken; zeki, karmakarışık, büyüleyici ve son derece de fantastik bir kitaptır.
kitaplarını hiç okumadım ama filmlerinin hepsine gittim son 2-3 filmdir anlıyorumki bu filmler iğrenç yahu hele sonuncusunu izledikten sonra dedim ki ah nerde küçüklüğümde izleyipte heycanlandığım vavvv be dediğim harry potter filmleri
neyse ki bitiyor artık.
j.k.rowling'in harry potter serisinin baş karakteri.
hayatımda okuduğum ve okumuş olabileceğin eski bir kaç eserden sonra en iyi kitabı. böyle bir kurgu böyle bir hayal gücü ve bu hayal gücünün satırlarda canlanması inanılmaz. okurken tüylerimi diken diken eden kitap.
2003 senesinde keşfettiğim ilk kitabıyla hayatım olabildiğince değişti.. bu seri sayesinde okumak benim çin nefes alıp vermek kadar gerekli bir hal aldı..
her bir kitabını defalarca okumuşluğuma rağmen tekrar okuma isteği baş gösteriyor.birinci kitapta dikkat etmediğiniz bir ayrıntı. 7. kitapta tekrar karşınıza çıkıyor. olayların dizilişi bağlanması ve sonu çok iyi.6. ve 7. kitap her ne kadar diğerleri gibi içime yerleşemesede onlar da iyi.
bazıları tarafından bu seri yüzüklerin efendisi ile karşılaştırılır ve hatta ondan bir kopya olduğu düşünülür, düşündürülür..
ben her ikisinide defalarca okuyan biri olarak söyleyebilirim ki tek ortak noktaları; ikisininde fantastik kurgu olması.
frodonun yolculuğuyla, hogwarts okulu kesinlikle birbirlerinden ayrı yerdedirler. normal bir hikaye bile yazmak zorken böyle bir fantastik kurgu kopya olmakla gereksizce suçlanmamalıdır.
ortada eleştirilecek o kadar kitap varki onalara yönelinmelidir. böyle güzel seriler okunmalıdır. okutulmalıdır. *
buram buram lord of the rings kokan seridir. Tüm olayları eşleştirmek mümkündür, örneğin hortkuluklar bir anlamda yüzük. Voldemort'un bedene sahip olmayan ruhu Sauron veya göz, hogwarts bahçesindeki ağaç zaten belli, dumbledore da gandalfla uyuşmuyor değil.
Rowling'in başarısı ise tüm seriyi 7 de 70e herkese göre yazabilmesi, ve belki de karşılığı olmayan Snape i ortaya koymasıdır. Kendi içinde kusursuz olan mantığı, weasley ailesini, özellikle de fred ile george'u -pipin ile diğer yaramaz- büyücülerin muggle icatlarına tepkilerini iyi modellemesidir. ***
