Mahkum bir şair olan can yücel'in koğuş arkadaşı Abdullah nefes anlatıyor. Bir gün ıspanak çekti canımız, sipariş ettik geldi.
içinden bir fide sardunya çıktı, ektik toprağa, en guzel yerine koyduk koğuşun.
Gidip gelip bakıyoruz açacak mı, baş verecek mi diye. Herkesin gözü sardunyada. Tüm koğuş onu bekliyoruz.
Sardunya açtı, can yücel çocuklar gibi. Tüm koğuş çocuklar gibi. Herkes birbirine sardunyayı anlatıyor.
Yani yukarıdaki yazar arkadaşın dediği gibi hapishanedeki çiçek umuttur.
Bir gün ikindiyi saat beşte, baş gardiyan rıza başta
Karalar basti koğuşa
Sardunyanın suçu tevatür ve esrar.
Tevatür bir şeyin kulaktan kulağa yayılması, söylenmesi, herkesin ondan bahsetmesi.
Tutukladılar sardunyayı,zincire vurdular. Herkesin gözü yaşlı.
Devam ediyor Abdullah nefes, can yücel gözleri yaşlı aldı eline kağıt kalemi bir ağıt yazdı sardunyaya.
