bu adam hiç mi hayatında mutluluk yüzü görmemiş diye soruyorum. ki şunu da utanarak söylüyorum bu adamı ilk keşfedenlerden biri eminim benim. incir reçeli nin fragmanı dönmeye başlamıştı film vizyona girmeden. dinledim adamın sesine hayran kaldım 3 ay boyunca filmi bekledim. ve ilk gün filme gittim. çok beğendim, etkisinde kaldım. herkese filmi tavsiye ettim. fakat şimdi adamı dinleyince ergenliğim aklıma geliyor ki ergenken bile bu kadar acı çekmemiştim.
bir kedinin kuyruğunu kapıya kıstırdığında çıkardığı inlemeye benzer sesle müzikal kariyerine başlamış kişi. bundan sonraki albüm çalışmalarında değişik seslerin armonisini bizlere sunmasını bekliyoruz.
yolda yürürken dükkanlardan bu abinin sesi yayılırdı sokaklara... ürkerdim, tuhafıma giderdi. "kim derdim?" bu herif. sonra tv8'in yılbaşı programında karşıma çıktı. canlı söylüyordu ve bir ihtimal kafası iyi idi. ama hoşuma gitti yalınlığı, içtenliği. sonrasında unuttum gitti zaten.
bu sabah duydum tekrar bu adamın sesini. yataktan öyle bir fırlayışım vardı ki "n'oluyor lan!" diye... "çaresiiieeeez..."
sesin kaynağına koştum, koreli eşime baktım. balkondaydı, elleri titriyordu soğuktan. "bu şarkı bizim olsun mu?" dedi. ellerini ısıttım ve çay yaptım ona. aslında ben de duygulandım galiba fazlasıyla... "büyüksün hacı halil!" dedim kendisine. artık bizim şarkımızdı olsun...
sesi güzel agalar ama insanlar baya dalga geçiyor. benim anlamadığım müslüm baba da hep bunalım takılıyor niye onu taşşağa almıyor millet ? bu nasıl iş haa..
memeli böğürtken. müzik bir din olsaydı bu herif ateist; ticaret olsa müflis tüccar, hastalık olsa verem, ders kitabı olsa indeks kısmı, film olsa reklamlar olurdu.
bu kadar ünlü değildi konserine gittiğimde. ulan bir insan bi parçayı 2 defa 3 defa söyler hadi anlarım da, lan on defa söylenir mi be. insan sıkılır çalmaktan. dinlemekten sıkılıp köşelerde tuz dökülmüş sümüklüböcek takliti yapıyordum artık.
