En ilkel duygulardandir güvenmemek. O duygu sayesinde hayatta kalır tüm canlılar milyonlarca yıldır. yuzde yüz güveniyorum denildiğinde bile bir ihtimal zihin altında durur ki olası bir durum karşısında teselli ikramiyesi gibi bir ben biliyordum olsun elinde.
“Beni hapiste vurdular Keje ölmedim. Hastalandım bir ciğerimi orda bıraktım,gene ölmedim. Çok dövdüler beni kan kustum ama ölmedim. Yaşadım seni bir kez daha görebilmek için yaşadım.”
Bkz: ihanet
öğrenme dediğimiz şey yaşantılar sonucu meydana gelen şeylerdir, işte insanoğlu ya da canım beşer güven ve güvenmeme sınırında güvenmemeyi öğrenmiştir. o günlerden beri kayıptır güven var mı görebilen kendine teslim edebilen?
Güven duygusunu kaybederek yaşamak, insanın başına gelebilecek en acı durumlardan biridir.
Yaşamı zorlaştırır hatta işkenceye çevirir, huzur kalmaz.
Kendinize bu kötülüğü yapmayın!
Güvenmemeyi değil, kime, ne kadar güvenebileceğimizi öğrenmeliyiz.
Ekleyeyim, (bana göre) güvenmek her şeyini anlatmak değil. Karşındakinden emin olmak. Kendinizi bile tam anlamıyla tanıyamazsınız o yüzden insanlara yerini göstermekte fayda var. Karşınızdaki kişiden emin olmak, onu yanlış tanıdığınızı farkettiğinizde hayal kırıklığına uğramak demek. Tabii bu sadece bir ihtimal.
Güvenmemeyi değil de güvenmeye gerek duymayı nasıl bıraktığımı söyleyeceğim. Aşırı sert görünen bir tipimdir normalde ama aslında çok hassasım. Bazen değer verdiğim birinin en ufak lafına bile kırılabiliyorum. Bir gün benim için çok değerli biri kalbimi kırdı. Sözleriyle falan da değil. Bir şey yaptı ve kırıldım. Ama ona bunu söylemedim özür diledi çünkü. Sonrasında 4-5 yıllık arkadaşıma anlattım. Özür diledi ama kafama takıldı dedim. Ve bana duygularımın abartı olduğunu söyledi. Ayrıca daha fazlası. işte o zaman güvendiğim birinin bile beni tanımadığını gördüm. Ben birine güvenmek mi istiyordum yoksa anlaşılmak mı? Anlaşılmak istemiştim. Derin bir insanım ve o bunu farkedemedi. Yüzeysel biri olduğu için duygularıma abartı dedi. Bence güvenmek demek yargılanmayı kabul etmek demek. Çünkü güvendiğiniz birine kendinizi açıyorsunuz. Kendini açmak, ona ruhundan bir parça vermek demek bana göre. O yüzden herkese karşı belli bir mesafenin olması en güzeli. Ben bunu farkettikten sonra biraz daha kapalı kutu oldum. Ama bu yüzden güçsüz hissediyorum. insanlara sorunumu söylersem bütün özgüvenim gücüm kaybolacakmış gibi.
refleks olarak insanların doğru söylediklerini inanırdım hep. sonra az kalsın dolandırılma vari bir olaya maruz kalacaktım. bu durum çok zoruma gitti ve beni üzdü. daha sonra insanların doğru söylediği yönündeki karineyi tam tersine çevirdim. bu şekilde daha doğru hareket ettiğimi düşünüyorum.
