gene her zaman ki gibi, her günümün aynı renkler aynı mekanlar ve aynı kişiler arasında geçip giden monoton bir gün gibi geçtiği bu günde, hayatın o sıradanlığı ve devinimsiz tekrarlanışlarından, çığlıkların arkasında ki karanlık septisizm yazgısından kurtulmanın bir yanılgı olduğunu yadsımak için hiç bir neden bulamamanın önemli bir gaye olmasını bağladığım sebep olan hayata at gözlükleriyle bakan ve basmakalıp düşüncelerin içinden umarsızca ve çaresizce çıkamayacağını bildiğim insanları göstermekte olsam da, kendimi kandırmaktan öteye gidemeyip, irrasyonel düşünce bazında kendimi tekrarladığımın farkına varmamın gerektiğini hatırlatsa da gidemeyeceğim gene o sıcak kumların ve uçsuz bucaksız denizin ortasında ki palmiye ağaçlarıyla örtülü pembe panjurlu villaya hayatın bütün sorunlarını unutup, şehrin gürültüsünü ve insanların dertlerinden tut yaydığı negatif enerjiye kadar, düşüncesiyle geçirdiğim bir gün daha. **
