umutsuzluğun adı ile adını anıyorum,
kendimi paralayarak iç çekiyorum tekrar tekrar,
ruhani yücelik;
aradığım aralı kapılar benim için kapandı
gece
yıldızlardan birinin pençesi izliyor.
gölgem ışıktan doğuyor.
karanlığın içindeki gözlerin ışığından..
durup düşünmeye zamanın olur mu?
yitirmeden anlamaz insan
sevdiklerin yolun sonunda
sarıl her fırsatında o insana,
arkasından ağlayan olma
geri getirmez çok ağlasan da
durur, durur belki başucunda
annen baban kendi çapında
abin bile kırk yedi yaşında
ömür, ömür sanki bi kara kutuymuş
günü gelince herkesin açılmış
ama sorarsan hep geç kalınmış
güzel günlerimizin bittiğini sanma
belki bir daha böylesi olmaz
ama her bi gün güzel aslında
yakın durmanın zor olduğu ortada
uzak olmak her zaman en kolay
ama en zoru yalnız olunca
uyur, uyur belki hep yanında
ilk sevgilin kendi solunda
her hatıra asılı duvarında
ömür, ömür sanki bi kara kutuymuş
günü gelince herkesin açılmış
ama sorarsan hep geç kalınmış
uyur, uyur belki hep yanında
ilk sevgilin kendi solunda
her hatıra asılı duvarında
ömür, ömür sanki bi kara kutuymuş
günü gelince herkesin açılmış
ama sorarsan hep geç kalınmış
