Şimdilerde bıraktım günlük yazmayı, ama yine devam edeceğim. Yazdığım dönemlerde asla ortada bırakmazdım günlüğümü, mahremim bir nevi. insan günlük yazarken akıp giden zamanın elinden bir şeyler almış oluyor. Gündelik telaşları içerisinde öğle yemeğinde ne yediğini unutan insanlar için günlük eşsizdir. içerisinde gizleyecek bir şeyler olmasa bile asla bir başkası tarafından okunmasını istemem, henüz hayattayken.
En nefret ettiğim durumdur. Cinlenmek dediklerinden oluyor.
Şuana kadar yengemin odama girip çocuğuna karalaması için günlüğümu vermesi dışında olmadı. ismini yazmış çocuk ya. Ayip lan yazmasa onu da bilmiycem. Ondan beri evde yoksam odamı kitliyorum.
özel hayata saygının fışkırdığı, çiçek böcek dolu fikirlerle donanmış evde bildim kendimi. ancak ve ancak her insan ben değildi elbette. ben, "bulduğunuz gibi bırakınız" dahil her türlü düşünceli tavrı sergileyip; içten içe kendine alkış tutan kızdım.
hala öyleyim.
birgün yine uyanmışım. genelde uyanarak başlarım güne. neyse. odaları geziyorum amaçsızca. kardeşimin başucunda günlüğüm. hemen üzerinde, şiirlerim ve yazılarım için tuttuğum defter. hayır yani okumayı geçmiş, o evreyi çoktan bitirmiş, sıkı takipçim olmuş resmen; üzerine dalgayı basıyor sanki. hobi, bildiğin.
şimdi mi? içim rahat.
