Sabah saat 6:30 da kalkıyorum işe gitmek için.
önce bir duş alıyorum. Kahvaltıyı işyerinde yaparım genellikle. giyinip parfümü sıkınıp evden çıkıyorum. belediye otobüsüne binmek için katettiğim 250 metre boyunca dinleyeceğim parçaları mp3 çalarımda ayarlayıp otobüse biniyorum. zaten sıkış tepiş. bir de leş gibi kokan insanlar. neyse...
işyerine yakın durakta iniyorum ve mutlaka bir iş arkadaşına rastlıyorum.muhtemelen kendi aralarında anlaşıp dönüşümlü beni bekliyor birisi her sabah. muhabbetle yürünen 500 metreden sonra nihayet iş yerine varıyorum. dükkanı açıyorum temizliği yapıyorum. sonra kahvaltımı yapmak için bilgisayarın başına oturuyorum. bilgisayarın açma tuşuna basıyorum. bilgisayar açılırken çayımı hazırlıyorum. geldiğimde bilgisayar açılmış ve otomatik olarak internete bağlanmış oluyor.sonra facebook hesabıma bir bakayım diyorum. bu arada saat:09:30 civarı. birden karşımda sayfalar dolusu yazı çıkıyor.
bilmem kim şu iletiyi paylaştı altında da aynı kişinin benzer 18 iletisi daha var.
ayıptır lan.
arkadaş dedik kabul ettik ama bu kadar da olmaz ki arkadaş.
bir sosyal aylaşım ağı bu kadar da suistimal edilmez ki.
mesaj atıyorum "neden sende çoğu insan gibi arasıra göz gezdirmekle yetinmiyorsun" diye.
seviyorum diye geliyor ceva.
ulan zurnanın son deliğini tıkayan burun tatağı; neyi seviyorsun?
yazdıklarını aylaşmayı mı?
git kita yaz lan o zaman. hatta yazmadan önce birkaç kita al oku sonra kitap yaz.
he seviyorum derken kastettiğin facebook değil de bir başka insan ise kusura bakma ama ben sabahları bir fincan çay içerken senin özel hayatına ve iç dünyanda yaşadığın çalkantılar sebebiyle kahvaltımı yaparken seni düşünmek zorunda değilim.*
