düşünüyorum nasıl affedilebilirim diye. berbat bir kul olduğumu biliyorum. Vicdanım rahat değil ama yine de aslında şöyle olmam lazım derken olmam gereken halde olamıyorum. Kusurlarımı biliyorum, yaptığım yanlışları, ihmallerimi biliyorum. Ama bir türlü zihnimde hayal ettiğim insan gibi olamıyorum. Düşünüyorum, kendini düzeltmek için çaba harcamıyorsun, Allah seni neden affetsin ki diyorum. Zihnimde cehennemden bir köşe beliriyor, yaşayacağım azabı tahayyül edemeyeceğimi bilsem de o manevi resim zihnimdeki perdeye yansıyor sanki. Diyorum ki yeterince korksan böyle bir insan olmazsın. O korku ile amellerine yön verirsin. Hayırlı bir kul olmaya çalışırsın.
imanı muhafaza etmenin avucunun içinde kor tutmaya benzetildiği bir zamanda yaşıyoruz. Allah kusurlarımızı affetsin. Şeytanın vesveselerinden korusun. Zira o ümidi kesmemiz için de vesvese veriyor.
Yılmadan, ümitvar olarak hayırlı amelde bulunup, kusurlarımıza tövbe etmemiz duası ile...
