elli kere izlense usandırmayacak türk filmidir. harika sahneleri vardır, insan oyunculukları izlemelere doyamaz. vecihi gelirken evdeki eşyaların tutulması, vecihi fıkra anlatamazken gülmekten katılan aile bireyleri, sürekli kandırılan baba karakteri, nane likörüne bayılan adile naşit. adının hakkını verir, izlerken gözleriniz güler, kalabalık aile özleminiz kabarır.
vecihinin ilk kiz isteme sahnesi muhtesemdir. hele ki munir ozkul "ben sana kiz vermem" derken sener senin kendine sonsuz bir guvenle "ve-rir-si-niz" demesi bir yandan da adile nasilt'in arka plandaki muhtesem mimikleri. birden cok partisyonu olan orkestra muzigi gibi bir sahne.
sonrasinda anlatilmaya calisilan ama bir turlu anlatilamayan deli fikrasi da cabasi.
muhteşem bir ertem eğilmez filmidir. karakterlerin hepsi derince işlenmiştir. en küçük rolü olan oyuncuya dahil üç boyutlu karakterler oluşturulmuştur. oyunculuklar ve yönetmenlik başarısı, duygusunu, mizahını dozunda ve mükemmel ayarlayabilen bir senaryoyla tamamlanınca ortaya bir başyapıt çıkmış demek yanlış olmaz. öyle bir filmdir ki gülen gözler bir sahnesinde gözlerinizden yaş getiriken hemen ardından gelen sahnesiyle katıla katıla güldürebilir üstelik duygu sömürüsüne kaçmadan! ertem üstadın şener şen'li sahnelerle doğruğa çıkan mizah anlayışıysa dönemin kat be kat üstünde. hatta o kadar üstünde ki günümüzde pek az hatta hiç kimsenin yakalayamadığı bir absürdlüğü gerçekçi kılma başarısı mevcut. yaşanan absürd olaylar o kadar gerçekçi ki, bişey diyemiyorsunuz. çünkü sırıtmıyor, üstüne basılmıyor. aynı sahneleri tayfun güneyer çekseydi bi git derdik misal. günümüzde üstadın üslubuna tek alper mestçiyi aday görürüm kendi gözümde. alper mestçi ne kadar saf absürd-komedi türüyle ilgilensede üstadın mizahi durumlarda anlatım üslubuyla benzeştiririm onu kendi kafamda. karakterleri çevremizde hatta evimizde olan bir film gülen gözler. sıkı senaryo örgüsü uzun süresine rağmen bir an bile sıkılmanıza izin vermiyor. sadık şendil ne güzel adammış, keşke kemal sunal filmleri yerine sadece böyle dramlar yazsaymış. onlar nasıl karakterler, hem bizden hem uçarılar. hem siz hangi türk filminde sevdiği kıza uçağıyla! kur yaparken, menzilini ayarlayamayıp, balkonda ki çamaşırları pevaneyle alıp götüren bir damat adayı gördünüz. günümüz popüler dram yönetmenleri izlesin ve ders alsın bu filmden. ben yıllardır bu film gibi bir popüler dram izlemedim çünkü. 10/8
edit: ayrıca kemal sunal güldürülerini sevmediğim çıkmasın yukarıda ki yazımdan, bayılırım. lakin bu kadar derin karakterler yazabilen bir senarist yerine daha sıradan biri de yazabilir o filmleri. ki kemal sunal'ın en iyi filmerini de sadık şendil yazmıştır.
en güzel sahnesi vecihi' nin helikopterle eve doğru gelirken ipteki çamaşırları koparıp sonra da onları bir akşam ütületip katlayıp getirme sahnesi olan film.
yüzlerde tebessüm, güçlü aile bağları bize özgü bir klasik.
guzellik goreceli bir kavramdir. bu film babamin jenerasyonu icin en guzel turk filmi diye konusulabilir. ki bu onlarin begenileridir, saygi duymak gerekir.
ben turk sinemasinin en guzel filmi masumiyet veya duvar desem bile bu onun en guzel film olduguna kanit degildir. bu sadece benim ve benim gibi insanlarin nazarinda boyledir.
