öyle ya.. insanoğlu ağlamayı öğrendiği ilk günden itibaren susturamadı kendisini. içinde düğümlenmiş tüm hıçkırıklarının, isyanının, çaresizliğinin ilacını ağlamakta buldu gözyaşlarını akıtırken. kimi zaman istediğine ulaşmak için kimi zaman sevdiğini elinde tutmak için sığındığı liman oldu gözyaşları, kimi zaman da tehdit etti gözyaşlarıyla acizliğine boyun eğerek. ağlarken masumiyete büründüğü sanrısına yakalandı, göremedi ne kadar basitleştiğini. sanatla tanışmakta geç kalan insan onun arkasına saklandı sonunda. sanat, başka birşeyin yerini alan bir doyum yoluydu, gerçek e karşıt bir aldanımdan ibaretti. ağlayabilmek için sanatı sömürdü, kurtulamadı basmakalıp salon nezaketinin yapaylığından. romantizmin o süslü duygularından ne zaman kurtulursa insan o zaman bırakacak gözyaşlarını kullanmayı.
