bazı güzel yoksul aile kızlarının,o pamuk gibi küçük yumuşak ellerinde tutmaya çalıştıkları namuslarına göz diken, onları becerip bir paçavra gibi kenara atmak dışında aklından başka birşey geçmeyen bazı burjuvaların tavırları değildir, bizzat yıllardır, kesintisiz, hiç durmadan yaptıklarıdır. gelir dağılımı adaleti bozuldukça trajediler artmaya da devam edecek ve böylece bu askıntı burjuvaların kendi kendini tanımlamaya aciz tavırları kahraman yoksul gençleri doğuracaktır. işte bütün bunlar bir gerçeğin hem tanımı, hem tarifi, hemde senaryosudur.
bunca trajedi, küçük emrah bakışları ve diğer film replikleri gibi etiketler kullanılıp aşağılanmak istenir. oysa, varolan gerçek bir trajedi, kahredici ve yokedici bir sınıf kavramıdır. bu yokedici mantalite, inanılan değerleri çiğnemekten, insanları ayaklar altında payimal etmekten başka bir sonuca varamaz. bütün bunları bir komedi sahnesine taşımak isteyen ise ancak kendi nörotransmitterlerindeki yetersiz elektrik akımına gülebilen bir mongoloit olmalıdır.
orta çağ avrupası insanlığa ve avrupaya birşey öğretti: trajedi trajikomedi değildir. trajedi komik değildir. trajediye gülen aynı zamanda bütün insanlık değerlerine kafasını yukarı çevirip aşağıdan bakmaya mahkumdur.
