her daim hatırlayacagın son fotografı cektigi andır aklın...
aklın kaldıgı andır...
geride bırakacak hiçbir şeyinin kalmadıgı andır kişinin...
ağlayamadıgın andır...
en buyuk hıçkırıgındır...
belkide doner
gitme der
diye dusunur insan
ama nasil ki
gunes batar
o son umutta
o oyle yok olur
ve kisi
caresiz
sokaklarin kalabagina karsir
kendi icinin yangini
kimse farketmeden tasir
Bir zamanlar sevgilim olan adamla son defa sarılıp ayrıldığımız yerde ağlaya ağlaya giderken yaptığım eylem. Dönüp baktığımda peronlara gitmiş. Bir umut arkamdan bakıyor sanmıştım. Tabi bundan sonra birdaha yapmayacağım eylem. Ondan sonra birdaha yüzünü görmedim.
