Mezarında ters döndürecek eleştirilerim olmasına karşın deneme türünün ülkemiz adına ilk örneklerini vermesi uğruna saygımı yitirmedim.
Tevfik fikret'in kedisinin adını bile eleştirdi, ilginç.
"Asıl yılınç olanı kimsesiz kalınca duyduğumuz ürperme değildir, birçok insanlar arasında, bizi sevenler, bize doğru eğilmiş olanlar arasında, birdenbire kavradığımız o giderilmez yalnızlığımızın verdiği ürpermedir."
Sev(e)mediğim Nurullah ataç kitabı. Şu sözü hariç;
"Cânım Efendim,
Bilseniz ne kadar severim 'cânım' demeyi. Ca'yı söyle uzatarak... Kısaca söylemenin de bir zevki, bir tatlılığı vardır bilirim ama "caaanım" demek daha hoşuma gider benim. Nasıl anlatayım? daha bir âşıkça oluyor, hani "âşık" denince bir de şair anlaşılıyor işte o manada, daha doğrusu iki manasıyla birden. Benim durup dururken: 'cânım...' dediğim de olur. Biri duyup da 'Kime söylüyorsun? Kiminle konuşuyorsun?' diye sorsa şaşırır kalırım, bilemem ne diyeceğimi. Gizlemek istediğimden değil, gerçekten bilmem de onun için."
