"iyi bir çocuk olursanız belki şirinleri bile görebilirsiniz" cümlesidir.
Çocukken annem sürekli "şirinleri görmek istiyorsan, iyi çocuk olmalısın!" diye kandırırdı beni. Aslında yaramaz bir çocuk değildim, sanırım çocuk bile değildim. 1 yaşındayken kreşe başlamıştım annemin işi sebebiyle. Tek eğlencem babamın getirdiği çizgi romanları okumaktı, bir de o lanet mavi yaratıkları. Gargamel olmak istemezdim küçükken, şirine gibi karım olsun isterdim. Saçma hayaller olduklarının farkındaydım ama insan hayal ediyor işte. Ne zaman kötülük yapmaya kalkışsam annemin kurduğu cümle aklıma geliyor, yalan olduğunu bildiğim halde. Şimdi anlıyorum da, annem baya bi akıllı kadınmış.
insan bunu duyunca kendi sebebini arıyor. Hani şu "amaç" yerine -yanlış biçimde- kullanılan sebebi. Hayır; bir insanın hayata gelmesinin bir amacı yok. Sebebi ise bir anlık tutku. iki insanı dikine bir bıçak doğrayacak olsa bile, o tutkudan alıkoyamayacak bir yoğunlukta. Sebep bu: tutku.
