öyle yoruldumki kaçıp sırra kademdim.
bir adım sendelesem geçmiş ellerimde kalemdi.
yarım bırakan kasvete yıllarca direndim.
hep zihnimi meşgul ederdi hayatın ihtimalleri.
darmadağınık hayaller,
gittikçe karmaşıklaşan sessizlikler,
hiç mi rahat durmaz..
en iyisi, uyumak..
sadece sevgi istediğin rüyalar misali kalbinde son bulmak mı dersin..
oysa bulutlarla örülü sözlere,
güneş sarısı düşlere mühim olmuşken,
ne gerek vardı anlamsız gidişlere mi
dersin, derim , deriz..
biz insanlar severiz..
ruhunun kaderini cümlelerin ellerinde yeniden diriltmek varken, kederini yüceltmek neden ki..
kış gelmiş gibi doğadan vaz geçmek,
tüm canlılığıyla yeşil gözleri ateş gibi sözlere değişmek zihninde..
çölde denizi görmeden maviyi cömertçe tüketmek ufak tefek nefeslerle,
toprağın gizemini yok etmek sezsizce,
anlamsız hikayelerim,
anlam biriktirmeyi umursamayacak ki hatıralarım,
diye söylense de yılların..
