Kimsenin önceliği olamadım şu hayatta. Heekesin nedenleri vardı ve çoköa bahaneleei. Anlayış göstermek yalnız kalmaya emgel olamıyo. Yoruldum beklemekten ümit etmekten be hep aynı yerden incinmekten. Her düşüş daha çok acıtıyo artık. Ağladığım gecelerden yoruldum içime sığdıramadıklaeımdan kendim halletmeye çalışmaktan. Konışsam neye faydası var diye sustuklarımdan. Hayat böyle diyorum geçeceğini umuyorum belki bugün değil ama bi gün..
