"...bunca çıldırdım hem ilgisiz
koridor görüp ölüyordum
çizmeli tülbentli kız
saçlarında yirmi yedi yıl lodos
laleliden otobüse biniyor
kimbilir nerede oturuyor
her çizgisi ezmeyle bilenmiş
üç 'aziz' bakışını yakaladım
bin yıldır cephane taramış
hep blek börd bir gözdeyiz
sıra kimin
benimse - rölans..."
aslında, kimsenin istemediğini sandığı, gerçeğinde ise içten içe istediklerini yaptığın için sana kızan insanlar yargılamak yerine yerine üzülmek gerekiyor; çünkü onların hasretliği senin gücün oluyor ki bu da insana kabul edebileceğinden de çok mutluluk veriyor zannederken hasretliği hasetliğe çeviren insanlar yüzünden sürekli yalnızlığa itilerek, güzel ama yalnız sıfatını üzerine aldığın an; dünyanın senin sandığının tersine döndüğü andır, nasıl olduğunu anlamasan da. (nokta)
