Gecelerim onceleri huzurluydu. Kafami yastiga koyduğumda yatardim. Aklim bir sonraki gunu dusunurdu sadece. Geceler kisa Günlerim uzun gelirdi. Simdi ise ne geceler gecmek biliyo ne de benim dusuncelerim bitiyo. Galiba ben büyüyorum ve dertlerimle birlikte büyüyor. Herşey geceleri geliyor sanki uzerime. işin icinden cikilmaz bir hâl icerisindeyim. Bilsem ölüm cikmaz olan yolumu aydınlatacak dusunmeden koşardim ona doğru. Herkes beni disaridan cok mutlu sanarken mutsuzlugumda boğuluyorum resmen. Buna nasıl tanim yapılır bilemedim.
(bkz: formatın anasını belleyen yazar).
