insanın kendini dinleyebildiği, karanlık, günün size genelde kimsenin karışmadığı saatlerini içeren zaman dilimidir. bu zamanlarda genelde kendinizi sorgularsınız. bazen en iyi dosttur gece.
gündüzün sona ermesi, güneşin gökyüzünü terketmesiyle yaşanılan günün vaktidir.
kimi bünyeler fazla uyarana açık olduğu için yapılamayan ders çalışma eylemi gecenin karanlığında daha başarılı olabilmektedir.
"plak gibi" olsun ama illa ki. hı hı, gecenin evet, sesi.. bak nası annadı, tatlım benim.
ya da diyorum, dities formatında olsa bi de bu gece meretinin sesi, yatıya giderim yeminnen. sabvufırın üstüne koydukmuydu bi de ufaktan bi şeyler bööle, ay yok bitmeyecek bu entry. yarına hadi.
gece dediğin büyünün başlangıcıdır. gün boyu sizi esir alan bütün o sahteliğin -nezaket, mecburiyet, iş güç vs.- yakanızdan düşmesi demek gece. tavukların ve sürülerin aradan çekilmesi...
zihnin canlandığı zaman. hele bir 24 olsun saatler, ufak ufak ayıklansın ortalık. hır gür peşinizi bıraksın, "gerçek siz" ortaya çıksın.
hayat, geceleri daha güzel. daha soğuk, daha sıcak, daha dingin, daha enerjik, daha aşık, daha isyankar.
"Bazen bir sözcük, anafor gibi yakalar insanı, yerle gök, ölümle yaşam arasında savurup durur.Baş ağrısı çevirir dünyayı, dünle yarını iç içe geçirir, her şeyi değiştirir, çözer, yeniden birleştirir. Sonra ansızın, dışarı, kendisinden dışarı bırakıverir. işte böyle bir sözcük:gece."
(bkz: Aslı erdoğan)
şimdi bu gece öyle herkesin patadanak anlayacagı ve herkesin algı kapasitesine göre bir zaman dilimi degildir.
kimileri gece oldugu zaman, üzerine çeker yorganı, battaniyeyi uyur. gece onun için uyku zamanıdır çünkü.
kimileri içinse; bön bön bakıp - ki onlara en yakışan bakış budur-, bir çok yazıyı okuyup bunlara bir anlam verememektir. kapkaranlıktır yani. buna gökyüzü dahildir, beyni dahildir. aydınlanmaz bir de.
