şehirde oturanlar için, çoğu evin ışıkları kapalı olduğundan yıldızları görebilmek için bir fırsattır. ama köyde ya da gece yolculuklarında gökyüzüne bakmak ayrı bir tattır. bu kadar yıldız var mıymış, diye insanı şaşırtır.
sadece gecenin sunduğu koyu renk terapidir. sebebini bilmediğim bir keyif vermiştir her zaman. ne zaman baksam, tam evin üzerindeki yıldıza dokunacak gibi oluyorum. boş boş bakmaktan keyif aldığım başka bir şey yok inanır mısın.
istanbul da gerçekleştirmeyi sevmediğim olay. adam gibi yıldız göremiyor ki insan. aaa diyorsun şurda bi tane var sonra arkadaşın çemkiriyo rezidansın bilmem kaçıncı katından geliyo o ışık dingil diye.
köyde bir başkadır yıldızlara bakmak. onlara bir parmak uzatıp dokunabilecek kadar yakın olmaktır bakmak. ay zaten seninledir. sevgiliye şiirler bu esnada yazılır aslında. ve kendini, ve kainıtı öğrenir insan o gecenin sessizliğini bozan kuşların ötüşüyle.
aynaya bakmaktır gökyüzüne bakmak. var oluşunu anlamaktır.
bedenin yarılıp siyah ,üşümüş sessiz çocuğu içine almasıdır. yıldızlar insanoğlunun gizli, dokunamadığı yönünün görsel aldatmacasıdır. aynı anda süper ikilidir.
yaşam ve ölümü hatırlatandır. karanlık ve yıldızlarla süslü gökyüzüne bakarak her şeyden bağımsız, bilinçle ciğere çekilen o derin nefesin mucize olduğunu düşünmektir, tek bir nefesin dahi..
devasa evrende ufaklığının ve aczinin farkına varıp şükretmektir.
ve an gelip o tek bir nefesi bile alamayacağını, "can" gidince bir daha gökyüzüne bakamayacağını hatırlamaktır.
sürüp giden bir mucizede tek günlük ömrüyle uçuşan bir kelebeğin kanatlarında hissetmektir geceleyen gök kubbeye dalmak.
