Eskiden anlamlandıramadığım şeylerin üzerine çok giderdim. insan, durum, olay her neyse. Bunları o karmaşık küçük kafamın içinde ne çok düşünmüşüm ve kendimi yormuşum. Şimdi anlamlandırabiliyorum bunların hepsini. Anlayış gösteriyorum, saygı duyuyorum ve kabul ediyorum. Keşke bu kadar yormasaymışım kendimi. Bu kadar küçülmeseymişim içimde. Hepsi geçti ve bitti. Bazen hala düşünüp üzüldüğüm şeyler oluyor ama hayat böyle bir şey diyorum ve geçiyorum. Yaşımın gerekliliklerini biraz fazla düşünerek ve düşerek yaşadım bu kadar. Her şeye rağmen mutlu hissediyorum ve mutlu kalacağım.
Çok agrasif biriyim. Mantıklı olmayan hiçbir şeye ve insana tahammülüm yok özellikle insanlara tahammülüm yok. Düşünerek konuşur ve hareket ederim herkesten bunu beklerim. Bunu beceremeyen ve kendini “akıllı” sanan insanlar beni aşırı sinirlendiriyor. Bir insanın bir insanı bıçaklama veya vurmasının empatisini kuracağımı hiç düşünmezdim bunu yaşadığım anlar oldu.
Çok sert bir insana dönüştüm. Çok netim kibar değilim. iş hayatındaki erkeklere onların dilinde konuşa konuşa bu hale geldim. Erkek egemen sektördeyim ve bu sektörde sözünün geçmesi için gerçekten domuz bir kadın olman gerekiyor. Hatta arkadaşlarım yakında taşşaklarımın çıkacağını söylüyor. iş hayatında da 10 insanın 8’i beni sevmez çünkü işimi mükemmel yaparım, mantıksız hareket etmem ve söz söyleme hakkım olur böylece ve ciddiye alınır. Ama aslında çok fedakar, çok komik biriyimdir.
