bir cümleyle anlatamadığım bir olay geçti başımdan. lise 1 zamanı 19 mayıs gösterileri için prova yapıyoruz. ara verilmiş dinleniyoruz arkadaşlarla gölgede. birden yere baktım. genelde yere bakarım para bulur muyum lan diye. 3 lira var yerde hiç unutmam. kimsenin bakmadığını anladığım bir anda ayağımı attım 3 liraya. siper ettim kimse görmesin diye. ama ayağımı atmamla arkadaşımın bana baktığını görmem bir oldu. sonra güldüm çektim ayağımı. çok utanmıştım. işin tuhaf tarafı sonra parayı ne yaptığımızı hatırlamıyorum. büyük ihtimal internet kafeye gidip bf atmıştık.
her neyse bu olaydan sonra arkadaşım çok geliştirdi kendini. siyasete kadar girdi. ben hala dolmuşta para vermeden nasıl seyahat ederim diye düşünüyorum.
davet üzerine gidilen bir fakir evinde sofradaki tek yemek olan salçalı pilavdan sonra evin erkek çocuğunun, pilavla doldurduğu ağzının izin verdiği ölçüde annesine söylediği cümle:
" anne, sarı pilav yapma. kırmızı pilav pişir her gün "
canın çok şey ister ama hiçbirşey alamazsın ekmek ve makarna alırsın ama yanında istediğin içeceği alamazsın evin varoştur para olmadığı için doğal olarak bira ve sigara bağımlısı olamassın sürekli toplu taşımayı desteklersin ama gerçekte binecek arabası olmadığı için destekler...
