bir an için annenin ölümünü düşündürmüştür. gönül ister ki kimse ölmesin; ama, ölümlere alışmak en kolayı sanırım. öyle kabullenmek ki en fazla bir damla gözyaşı akıtmak ardlarından. en doğrusu bu, çünkü bilirim: ölmelerini istemiyorsam, bu benim bencilliğimdendir.
Benim için tam tersi geçerlidir. Neden mi; ben Önce ölürsem Eşim öldüğünde onun için kabir azabını dindirecek duaları kim okuyacak acaba? tüm mevlüt işlemleriyle kim ilgilenecek benim kadar kim düşünecek? Annesi hala yasiyorsa bir ihtimal ama kocasini ahirette de dusunen bir kadin olarak ben en son ölmeliyim.
