son zamanlarda okuduğum yazılarla soğumaya başladığım kurum.
malesef ki her yerde evliligi kötüleyen yazılar okuyorum şu sıralar. denk geliyor sanırım. anne babamın mutlu bi evliliği olması benim de buna aşırı özenmem bir yana aynı duruma ulaşamayacak olma korkusu yaşamıyor değilim. zilyon tane soru var kafamda. şu sıra yea paramı yer keyfime bakarım diyorum ama bana rahat batar muhtemelen.
normalde üzerine düşünmedigim bir konu ancak 18 yaşından bu yana aileden uzakta yaşayan biri olarak, aile evine geldiğim zamanlarda sorguladigim bir kavram evlilik. nedenine gelirsek yahu her ne kadar aile saadetini sevsem de aile içinde her gün aynı geçiyormus gibi hissediyorum ben sıkıcı ya bu durum. hani biriyle aynı evde kalmak aynı yastığa baş koymak zor benim için.misal sıkılırım başımı alıp gidesim gelir gidemem sanki ucamayan bir kuş gibi hissederim.çok evcimen biri dsayılmam zaten kendi kişisel alanıma özgürlüğüme düşkün biriyim ve de tek başımaykem kendimi daha güçlü hissediyorum. bu bakımdan 'ev' lilige pek yatkın biri olmadığimi düşünüyorum lakin eşler ayrı evlerde yasasa güzel bir şey olabilir evlilik belki de(çocuksuz çiftler için).bilmiyorum belki de bu entryyi aşık bir beyinle yazmadıgim için olaya rasyonel bakmisimdir. aşık olduğum zaman o insana doyamadigimdan yukardaki şikayetlerin hiçbiri olmuyordu bende.
er şeyın ayırlısı beya
Bana kalırsa bütün evliler çok mutsuz. O yüzden de bütün bekarlara diş biliyorlar: "ulan biz evlendik de çok mutsuzuz, siz nasıl böyle bekar ve mutlu olursunuz?" diye.
Hal böyle olunca da "aa bekar mısın benim de şöyle şöyle bir tanıdığım var..." muhabbetine evriliyor her muhabbet.
Sebep? Çünkü hepimiz evlenelim ve hep birlikte çok mutsuz olalım.
evlilik sonuna kadar ölüne kadar bir olmaktır hayat dostluğudur şuan ki dönemde yapılan evliliklerdeki tek yanlış kafa dengi insanlar olmamasıdır . en önemli husus aynı kafadan insanların evlenmesi bence .
