Hayatın çeşitli dönemlerinde aklınıza gelir bu utanç. Yıllar geçse de silinmez aklınızdan. Birgün gelir aniden aklınıza ve o an bulunduğunuz yerde kaybolmak istersiniz.
Her insan birçok kez hoşlanır. Birçok kez sever. Ama bir sefer aşık olur. Bunu anlamak için yaşın 40 dolaylarına gelmesi gerekiyormuş. Öyle ki lise yıllarında üniversite yıllarında defalarca aşık olduğumu zannettim. Bazen sevdadan yataklara düştüm. Yemeden içmeden kesildim. Aşkı bu zannederdim o yıllarda. Bir insan gece uyuyamıyorsa, yemeden içmeden kesiliyorsa, yüzü gülmüyorsa aşıktır derdim ve kendimi aşık sanırdım. Taki aşık olana kadar! Bir kız vardı, bakınca gözlerimin dolduğu uzun siyah saçları vardı.uzun kirpikleri vardı upuzun. Uçları sanki içime saplanırdı. Gözleri... onlara hiç tam olarak bakamadım. Zaten kaşları, kirpikleri eritirdi beni. Gözlerine bakmaya yetmezdi cesaretim. Birkaç defa bakar gibi olurdum ama dayanmazdı özüm. Nefesimi kesen bir ışık gelirdi sanki. içim de bir yerlerimi yakardı ama bulamazdım neresi olduğunu. Çoğu kez görmezdim onu ama. Görmek için saatlerce bekler sonra arkamı döner ya da başka tarafa bakardım. Neden mi? Çünkü utanırdım. Ölmek isteyecek kadar çok utanırdım hem de. Evli bir kadının yolunu gözlemekten utanırdım. Geçer giderdi. Sonra ayak izlerine bakardım. O izlerden saçlarını hayal ederdim. Kaşlarını, kirpiklerini hayal ederdim. Ama gözlerini hayalimde bile görmeye dayanamazdım. Sonra yine utanırdım. Ağlardım utancımdan. Kafamı duvarlara vurmak isterdim. Kalbi mi söküp atmak isterdim. iğrenirdim kendimden. Nefret ederdim. Sonra... Yine onu beklerdim soğuk bir parkta. Çok uzaktan görürdüm gelmekte olduğunu ve yine başka tarafa dönerdim. Çok tembihledim kendime. Gitmeyeceksin dedim. Her seferinde kendimi ayakkabı izlerine bakarken buldum. Bazen yanında küçük oğlu olurdu. O zaman kafamı iki elimin arasına alıp ezmek, kaybetmek isterdim. Gözlerimi söküp atmak, bu utancı bir daha yaşamamak için kör olmak isterdim. Bir gün tekrar o parka gitmemek için sabahtan başladım içmeye. Sızıp kalayım, belki alkol komasına gireyim ama bir gün de olsa yaşamayayım bu utancı diye. 33 yaşında koca bir adam bir günde olsa kendine hakim olsun diye. Yine aynı saatte çıktım evden ama. Midem bulanıyordu. Yol kenarlarına küstüm birkaç kez. Ne iğrenç adam dercesine baktı insanlar. Yine gittim o lanet parka. Oturdum her zaman ki banka. Uzak, çok uzaklardan gelişini görmek için bakmaya başladım. Ama dedim ki kendime bu sefer. Bakacaksın geçerken. Saçlarına, kaşlarına, kirpiklerine ve hatta gözlerine. Bakacaksın bir kez ve bitecek. Bir daha gelmeyeceksin buraya. Bakacaksın ve bitecek. Onurumu, gururumu, utancımı cebime sakladım o an. Elimle de bastırdım üstlerine, kirli mendilin arasında kaybolsun diye. Sonra uzaktan geldiğini gördüm. Yüzümü çevirmedim. Başka tarafa dönmedim. Baktım. Sadece baktım. Yürüdü yürüdü yürüdü... bıraktığı ayak izlerini kalbimde hissettim. Yanıma kadar geldi. Bakmaya devam ettim. Utancımı cebimde tutmakta zorlanıyordum. Tam yanımdayken dönüp bana baktı. Acıyormuş gibiydi. O an artık tutamadım utancımı. Sıyrılıp çıktı cebimden. Ağlamaya başladım birden. irkildi, belki de korktu çevirdi kafasını ve hızlandı. Arkasından bakamadım. Kalktım ayak izlerine baktım. Bu an onu son görüşümdü. Bir daha o parka gitmedim.
Bugün. Tam 7 yıl sonra yine onu gördüm. Yine o kirpikleri, kaşları, o saçları gördüm. Yine o gözleri gördüm ama bakamadım yine. Bugün tam 7 yıl sonra hala aynı kadına aşık olduğumu gördüm. Hala aynı acının yüreğimde olduğunu gördüm. Engel olamadım kendime ağladım. Biraz yaşlanmıştı ama onu hala aynı güzellikte gördüm. Nefes almakta zorlandım, bugüne kadar belki bin kez ölmüştüm ama sadece bugün bin bir kere öldüm. En kötüsü bugün tam 7 yıl sonra evli bir kadına aşık olmanın utancını tekrar yaşadım. Hiç geçmeyen o utanç bugün gösterdi bana tekrar sinsi yüzünü. O kadar kadın içinde gidip bir evli kadına bu denli aşık olmanın imkansızlığını acısını hatırlattı yine bana. Bir imkansızın ucunda geçip giden gençliğimi hatırlattı.
