Gayet normal bir durum. Bir erkek bulup ömrüm boyunca o asalağa bakmak isyemiyorum. Yemek yapamaz, temizlik yapamaz, ütü yapamaz, kişisel bakım sıfır, sosyal zeka da yerlerde. Bildiğin asalak. Sabah akşam bakışsak ne olacak? Çocuk da istemiyorum zaten.
evlilik kavramına bakış açısına ve yüklenilen anlama göre değişecek karardır.. evlenmiş olmak için ya da sadece çocuk için evlenilecekse bence hiç olmamasında fayda var, amaç iyisiyle kötüsüyle hayat arkadaşlığı yapmaksa ne ala.. o noktada da adı şans, nasip, kısmet artık ne denirse onlar devreye giriyor..
Sonsuza kadar olmasa da geç yaşta evlenmek mesela 30 35 gibi felan yoksa sonsuza kadar yalnız kalamayiz yani yaşlanınca bize bakacak biri lazım çoluk çocuk felan miras meseleleri soyunu sürdürme soyadının genislemesi felan bunun gibi bir sürü neden var hem sonsuza kadar tek başına çekilmez hayat yani bir arkadaş olması lazım yanında .
Evlenmeyecegim 26 yasindayim tek yasiyorum kendi parasini kazanan bir kadinim kariyerimin basindayim ve evlenmeyi dusunmuyorum herseyimi okuyorsan bunu da oku anne evlenmeyecegim.
Bilmem sanırım bu kervana katılacağım böyle giderse. Sonra da huzur evi. Bilmiyorum korkuyorum evlenmekten ve de bağlanmaktan. Daha doğrusu sevdicegime yetememekten. Amcam öyle yaptı ve şimdi emekli. Bilmem ki...
Birde evlenememek vardır ki o daha fenadir. Mesela bizim deveciplay gibi dillere düşürür. En son dayıya Moskova'dan Rus gelin transfer edecektik. Yok böyle bir yokluk ya.*
aşık olamadıysanız, kafanıza uyan birini bulamadıysanız gayet normaldir. yaptığım her espriyi açıkladığım, tek ortak noktamın künefeyi çok sevmek olduğu, ben hanya derken konya diye bağıran insanla evlenip ne yapacağım ki?
Rahatça oturup konuşamadığın, dertlerini dinlemeyen yahut anlamak istemeyen, bir de üstüne bencil ve egoist biriyse karşınızdaki evlenmemeniz gayet normal.
Önemli olan kendine uygun birini bulmak yoksa evlen evlen boşan, zor.
