ev yokuşta olunca insanı yoruyor. çıkıyorsun da çıkıyorsun. tanımadığın insanlar soluk alırken çıkardığın sesler yüzünden dönüp dönüp bakıyor. halbuki aynısından kendileri de çıkarıyor. istanbul'un yedi tepe olması çok büyük bir handikap.
bir şeyler yazacaksın ki konu hiç olmasın, içerik bomboş olsun. karakterler ön plana çıksın. mesela o nefes alan adam. ben de nefes alıyorum. para ile olsa gene alırım çıkarcı bir insan olarak nitelenmeme rağmen. nefessiz bir hayat düşünemiyorum yokuşu çıkarken beraber zorlandığımız o adam gibi.
yokuşu çıkıyor. orta yaşlı gibi görünmek isteyen aslında bayağı bayağı yaşlı bir adam. bence karısını da dövüyor. tahammülsüzlüğünden bunu çıkarmak mümkün. zaten sebebi, bahanesi de hazır. en azından bir bahanesi kesin var: evi yokuşta. tahammülsüz bir adam. kendi de nefes alırken kesiliyor, domuz gibi homurdanıyor ama benim domuzlamamdan rahatsız oluyor. ben sana pis pis bakmazken senin bana pisi pis bakman hoş mu?
içerik yeterince boş mu? bence boş. karakterler önplanda. şimdi ben bir durum öyküsü mü yazdım? kesinlikle yazdım. metni okuyan herkesin beni takdir etmesi mi gerekiyor? mutlak. en az 68 puan bekliyorum ki bu iki puanlı sistemde 34 birey eder.
