ne hüzündür o. uçan poşetin ardından bakar çocuk, sanki peşinden gitmek ister ya da gitmek istediği yere yollar poşeti. ayrı bir hüzündür o. evdekilerden sıkılmıştır, kimse anlamıyordur onu. oyun oynamak istiyordur: "al çocuğum bunu izle!" diye salak bir çocuk kanalı açılıyordur çocuğun önüne. sonra çocuk aptal kutusu izleye izleye bir hoş olur ve anne-baba "ay bu çocuk niye aptallaştı yahu? çocuğum aptal mısın?" gibi bir sürü zırva sıralar peş peşe.
kısaca büyük hüzündür o çocuktaki. onu aptallaştıranlardan kaçma isteğidir bazı zamanlar, bazı zamanlar küçük bir çocukluk heyecanı, o küçük yüreğin kaldıramayacağı...
mahallesindeki çocukların kendisinden büyük olduğu için dışarıda onlarla top oynayamamayıp, evde yaptığı çoraptan top ile kanepeye karşı futbol oynamanın yanında, azdır. hele ki oynadığı futbolun spikeri de kendisi oluyorsa...
