Biz salonda takıldık işin aslı.
Hep temiz ve düzgün tuttuk salonu.
Sıcacıktı. Vitrinleri tozsuz, fisto örtüleri kolalıydı,
sehpanın üzerinde yabancı purolar, meyve tabakları eksik olmadı.
Arka odalara süpürüp durduk pislikleri.
'Kardeşiz' dediklerimiz yaşıyordu orda.
Hiç yürümedik o karanlık odalara çıkan koridorda.
Hasta var mı, yemek var mı, orası sıcak mı?
Sormadık.
Bu aile bir akşam birlikte oturmalı sofraya.
Gözlerine bakmalı birbirinin.
Biz bilmeliyiz, bu ev salondan ibaret değil.
Onlar görmeli, komşuların taşlarıyla dağıttıkları bu salondan,
daha güenli, daha güzel bir yuvaları olmayacak.
Birlikte toplamalıyız odaları.
Yeniden başlamalıyız. Çünkü başka evimiz yok.
Çünkü
