Monachopsis, bir yere ait hissedememe duygusuna denir. Ben de hissettim. Belki hala içimde taşıyorum, insanın içinde taşıması gereken diğer duygular gibi. Bu duygu beni çok yere sürükledi. Evim diyebileceğim bir yer istedim. Hiçbir yer benim değilmiş. Ama her yerde yaşanırmış. Ve insan alışırmış. Kendimizi yabancı hissettiğimiz bu evde, yarı huzursuz uykularımızı uyuduğumuz bu yatak bizim, inan. Kendini yalnız hissettiğin o yatağın iki oda ötesinde her zaman duyamasan da fısıldayıp duran, seni seven kalpler var ,inan. Gittiğimiz her yerde bizi seven kalpleri göreceğiz, inan. Evine hoş geldin. Hayatındaki bir dönemeci daha bıraktın arkanda. Güzel uyu gözbebeğim.
Şu günlerde herkesin diline doladığı gibi bir stres kaynağı değildir.aslında bir insanın en son stres duyması gereken yerdir.bundan birkaç ay önce trafikten,gürültüden,kalabalıklardan,iş stresinden,yoğunluktan şikayet eden insanlar şimdi de evde kalmaktan şikayet ediyorlar.evimizde mutlu değilsek bu işte bir sorun var...
ev kavramını ev yapan, içindeki eşyalar veya neye benzediği değil de içindeki anılar, dolayısıyla anıları yaşatan insanlar sanki. ne bileyim bir penceresi olmasa da bazen ihtiyaç duymazsın. özledim evde hissetmeyi.
Ev insanın kendini gerçekten rahat ve huzurlu hissetmesi gereken bir yerdir. Kedi de beslenir köpek de. insanın kendine göre düzenleyip kendine has bir yaşam tarzı oluşturabileceği bir yerdir.
