tam da birini unutmak istediğiniz zamanda izlerseniz, bünyede aşırı tahribata neden olabilecek filmdir. joel ile birlikte siz de anılarınızı hatırlar hatırlar efkarlanırsınız. joel'in yerinde olmak ve anılarınızın silinmemesi için mücadeleyi bırakmak istersiniz. sonra bakarsınız, gerçek hayatta da buna benzer bir operasyon yürütmüşsünüz. ayrıldığınız sevgiliden sizde kalan bütün izleri kaldırıp atmaya çalışmışsınızdır. bir işe yaramamış, yaramaz. onlar olmadan geçmiş, geçmiş olmadan gelecek, hüzün olmadan da mutluluk olmaz. ve her şeyi bırakıp mendilinize uzanırsınız. gözünüzden akan anıları silmek için.. *
başrollerini Jim Carrey ve Kate Winslet'in paylaştığı 2004 yapımı harika film. bilindik aşk filmlerinden çok farklı oluşu hemen farkediliyor ve onu kalıcı kılıyor. baştan sona süprizli olan bu film bize kısaca ''biz ne yaparsak yapalım aşk yine bildiğini okuyor'' diyor ve bizi garip bir biçimde mutlu ediyor.
Filmin başında insanın kafasının filmin başlarda karışık görünmesinden dolayı kazan gibi olduğu ancak filmin kopma noktasında 'ohaaa hassiktir'dedirten gerçekten izlenmesi gereken güzel bir film. Başta Jim Carrey'i görünce dumura uğratır seyircileri. Ama Allah için adam hakkını vermiş filmin.
filmin irdeledigi degerler o denli cokertildi ve film o kadar ayaga du$uruldu ki artik "itornil san$ayn izledin mi ya $aaane :)", "ay kesin sefkilinle izle!" gibi gudik, bayir gulu yakla$imlar sergilenir oldu. film olmaktan cikti, ask olcegi halini aldı. kurumsalla$ti lan film, kistas alinir oldu.
ya mehmet coskundeniz gibi izliyorlar ya da gercekten -korkarim ki- mallar! ba$ka izahi yok.
film, "aklindan silersin ama kalbinden silemezsin" arabeskligine yakinsayan bir seven-sevilen ili$kisinden ote; varolu$culukla, sonsuz tatminsizlikle, amac uğruna araclarin nasil da degersizle$tigiyle, makyevelist toplumsal anlayi$in surklase edilememi$ligi ile filan flort ediyor abi. adam sadece unutmak istese, lethe'dir methe'dir atardi kendini zaten soguk sulara montauk'ta. gider ba$ka bir hatun bulur takilirdi, o hatunla gununu gun ederdi. filmin ba$inda arabada everybody s gotta learn sometime calmasi tesaduf mu sanmaktasin ey izleyici? alexander pope, eloisa to abelard'i sen sevgiline nazire yap, onun gonlunu ho$ eyle diye mi yazdi? diyelim ki bu senin hakkin, ben de bir halt yedim buna itiraz ettim; peki charlie kaufman bu filmin bu raddeye degin kıymetsizle$tirildigini, piyasala$tirildigini, ifade etmeye cali$tiklarinin carpitilarak basit bir a$k - me$k - ke$meke$ filmine, huzun bulamacina donduruldugunu fark ettiginde sence kac kez "fuck" dedi?
insanoglu az biraz algiladiklari hakkinda nasil da atip tutuyor! oysa science des reves la agir geldi degil mi? onu sikip atamadiniz mesela?! en fazla "guzeldi yaaa" dublajiyla bir daha izlememe karari aldiniz, sonra da rafa koydunuz. $u guzelim eserin icine sictiniz.
kate ve jim'in buzlara uzanmi$ gokyuzunu seyreden o esrik, o a$ik halleri wallpaper oldu sizin bilgisayarlarinizda; ve bir kez daha agnostigi populerin duzeyine indirmeyi ba$ardiniz hazreti dallamalar. yuh ulan.
....hafızalardan silinen aşklar üzerineydi; "ben"in silinebildiği gün, kim bilir bir bardak ılık süt doldururum kendime, bir bardakta sevgilime. aşk diye çağırırız sahneye o gün, içimizdeki şairi.
aslında pek de izlenesi bir film değildir. zira filmin sonuna doğru peki ya ben hak etmemiş miydim ikinci bir şansı diye gözlerinizdeki yaşları tutmaya çalışırken bulabilirsiniz kendinizi.
hep düşündüğüm hafızadan anı sildirme olaynın aslında hiç de "ah! olsa da yapsak. " denilecek bir şey olmadığını göstermiş, beni deli gibi üzen anılarıma bile daha bir sevimli bakmama sebebiyet vermiş, jim carrey'e hayran bırakmış, kate winslet'e ay canım canım yaklaşımlarında bulunmama neden olmuş, sevgiliyle izlenince değeri zilyon kat artan, müzikleri bir başka güzel harika film.
hakkında bu kadar entry girilince çok feci film sandığım.
yok, kötü değildi. ama o kadar farklı şeyler bekliyordum ki hayal kırıklığına uğradım. benim beklediğim her sahnesinde üzülmekti, etraftan 'güzel film lan' diye duyup sözlüklerde de hakkında milyarlarca entry giriliyordu. artısı 150 yıl boyunca izlesem bıkmayacağım bir film olan forrest gumpın hakkında bile bu filmden daha az yorumda bulunulmuş.
film, sıradışı senaryosuyla baya etkileyeci olmuş. inandırıcı olmasa da senaryo daha önce yapılmayan, yazılmayan olduğu için güzel geldi. filmin sorunlu yönlerinden biri de flashback ve flashforwardlarla çok oynanması. bazen -filmi izlerken- 'hangi zamandayız şimdi' oldum çoğu kez. filmde mekan ve ışık kullanımı da harika olmuş. dediğim gibi filmdeki tek hayal kırıklığım acıklı bir film beklememden dolayıydı. yoksa filmde o potansiyel vardı. farklı bir şey denemişler güzel de olmuş, sayılır.
dillere dolandığı için büyük bir merakla izledim ancak pek tatmin olduğum söylenemez. ince düşünüşmüş ayrıntılar ve hoş laflar var ama tam bi eski sevgili filmi olmamış bence. anladığım mesaj ise boşuna ayrılmayın siz birbirini için uygunsunuz olmuştur aynı zamanda saçma bir genellemede olmuştur
jim carrey in oyunculuğun zirvesine vurduğu tv de bile yayınlanmasına rağmen yeni izlediğim ve izlemediğim bunca zamanı kayıp olarak görmemi sağlayan film.
her daim ustaca kurgulanmış senaryo hayranı olan ben bu filmi bu gibi işlerin en beğenileni tayin ediyorum. öyle ki ilk izleyişte filmin sonunda ne oldu bakışları ekrana bi kaç saniye kilitlenir ve sonrası orgazm olmuş edasıyla yavşak bi gülümseme belirir. tek kelime ile harkulade.
dikkat çeken detay ise: jim carrey bu film ile önemli bir ödül alamamıştır. bence sadece arabada ağladığı sahneye bile oscar verilmesi gerekir.
bu kadar ilgiyi hakeden bir film mi diye aklımdan geçirdim izlerken. açıkcası bundan çok daha iyi ama bu kadar popüler olamamış, sevilmemiş filmler var.
sonu güzel olan ama bunun dışında çok iyi olmayan bir film. sadece insanlar yaşadıklarını bu filme giydiriyor ve o yüzden seviyor sanırım.
konusu oldukça ilginç ve ilgi çekici bir film.
reklamında jim carrey i gorunce komedi filmine de benzemiyor, garip demiştim.
iyiki de benzemiyor.
bu haliyle muhtesemdi.
bayramın ikinci günü olmasından mıdır bilinmez içime düşen "haftasonu tatilinin ikinci ve son günü: pazar günü bulanıklığı" ile beraber bir şarkıyı da peşine takıp gelen film.
izlediğim en güzel filmlerden biri olan bu filmin finalindeki "wait, just wait awhile!" diyaloğu bana aynı derecede sevdiğim bir şarkının o çok özel nakaratını anımsatıyor:
"I don't mind spending everyday
Out on your corner in the pouring rain
Look for the girl with the broken smile
Ask her if she wants to stay awhile
And she will be loved She will be loved" *
