daha çok türklere özgü bir davranıştır bu.
bir restorana giriyoruz misal, hemen garsonla veyahut da kasadaki elemanla bi akraba, bi tanış çıkma çabası içine giriyoruz. alt tarafı bi bakkala girip sigara alacağız he.. hemen önceki gün oynanan maçın skoruyla ilgili fikir alışverişi yapıyoruz. ordan havalara giriyoruz. kapalı alanlarda sigara yasağına veryansın ediyoruz. sigarayı bırakacaktın bırakamadın, aman atın ölümü arpadan olsun falan feşmekan derken hayt! bu bakkalla kırk yıllık dost oluveriyorsun adeta.
ya da sabahları poğaça aldığın pastanenin kasiyeri sana gülümseyrek iyi günler dediği için sürekli o pastaneden poğaça almayı da örnek verebiliriz. mamülleri bi boka benzemese dahi. işte burada rasyonalite bi işe yaramıyor. çünkü o kasiyer size gülümsedi. gülümsemenin maddi bi karşılığı var mıdır dünya üzerinde? bence yoktur.
5 dk'ya çok şey sığdırmaya,tanımadığımız insanlarla paylaşım yapmaya bayılıyoruz, acaba neden? bi sosyolog olsaydım ya da psikolog.. bu konuyu derinlemesine inceler, gözlemler yapardım. bilimsel gözlemler.
acaba paylaşmaya can atmamızın, arkadaş edinmeye ihtiyaç duymamızın sebebi etrafımızda dönen sahte samimiyetler midir? bu tür duyguları sürekli saklamamız, bi gıdım koklatmamamız mıdır bütün bunların sebebi? belki de tüm savaşlar bu yüzden çıkmıştır ha?
