Şu anda aklıma gelip beni üzen şey. Birlikte geçirdiğimiz yılları düşünüyorum. Onu sevdiğimden o kadar emindim ki. Onla geçirdiğim zamanlar için öyle mutluydum ki. Artık ona sahip olduğum için, onu uzaktan uzağa sevdiğim günler bittiği için öyle mutluydum ki. Ama bıraktım onu. Verdiğim sözleri tutamadım. O kadar yıprattım ki onu. Ve hala kararımı sorguluyorum. Bazen doğru gibi geliyor, bazen emin değilim. Bir gün tüm bu üzüntüleri telafi etmek istiyorum ama edememekten korkuyorum.
tam iki ay sonra ' nasılsın ' mesajıyla tekrar umutlanmama sebep olmuştu. o günü hiç unutamam. dersteyim. telefonum titredi. whatsapp'tan tanımadığım numaradan bir mesaj. ( ayrıldıktan sonra silmiştim ) bu kim diye baktım. oydu. çığlık atıcaktım neredeyse derste. hocamızda çok serttir. yanımdakine söylüyorum mesaj attı diye. o sırada hoca gördü konuştuğumuzu arkadaşla. siz ikiniz dışarı!
tekrar konuşmaya başladık. özledim dedi. sen farklıymışsın dedi. unutamadım dedi. inandım. buluştuğumuzda elimi bile tutmadı. sanki birilerine benimle gözükmek istemiyor gibiydi! gel zaman git zaman, yine olmadı yine ayrıldık. ben unutmaya çalıştıkça o hep kendini hatırlattı. ya gecenin bir yarısı fotoğraf attı, ya ' sen benimsin, bunu unutma ' gibi mesajlar, ya da olur olmadık zamanlarda aramalar..
o böyle yaptıkça nasıl unutayım. hep hatırımda malesef.
