"ne güzel ve düzgün bir dille anlatmış lan !" dersiniz. (çünkü tarzı sizinkine benzemektedir elbet)
ama sonra kendi yazınız olduğunu görünce şımarık olmamak için bu düşünceden vazgeçersiniz.
çoğu zaman neşeyle karışık bir hüzünle doldurur bünyeyi. (karla karışık yağmur gibi ama değil) kimi zaman da bunu ben yazmış olamam düşüncesiyle efkarlara boğar. sonucta hep bir hüzün hep bir keder. şaka lan o kadar da kötü değil. şöyle düşün; en azından entrym okunuyor!
