açamayacağımızdan değil, ona ihtiyacımız olduğunu düşünüp mutlu olsun diye veririz erkeğe bu görevi.
açamayınca tu-kaka olur ama açabilirse de pek bi gururlanır hani... evde erkek olmayınca kim açıyo sanki o kapakları; akşama kadar er kişiyi mi bekliyoruz eve gelsin de kavanozu açsın diye...
annemin 3-4 yıl önce sıkışmış bir kavanoz kapağını açmaya çalışırken kavanozun üst kısmını kırmak* suretiyle açtığını görünce çürüdüğüne şahit olduğum tezdir. o gün bugündür bulaşmıyorum kendisine.
güç gösterisi zamanıdır. kavanozun havasını alma veya kapağını sıcak su altına tutma gibi akılcı girişimler yerine hunharca kapağı asılır insan. sonuç (bkz: ama ben gevşettim sen açtın)
bir de ergen modeli var bunun: artık büyüdüğünü, güç-kuvvet sahibi olduğunu ispatlamaya hazır ergen genç (bkz: halit ergenç), iyice konsantre olmasına rağmen kapağı açamayınca bir üzülür ki anlatamam*. içinden küfürler savurarak ortamdan uzaklaşır, rüştünü ispat etme fırsatı yine ellerinin arasından kayıp gitmiştir. hele bir de ergen gencin açamadığı kavanoz kapağını baba, dayı, abi gibi biri açar da ergen kişiye hitaben "büyüycek bu annesi?" gibisinden bir cümle kurarsa vay o ergenin haline!
taktik vermek gerekirse buradan genç ergenlere nasihat: güçlenmen lazım koçum. git içerde biraz şınav çek gizli gizli, kollarına güç kuvvet gelsin, haftaya aynı saatte tekrar denersin;
