tam ifade edemedim ama demek istediğim şu: bir en yakın arkadaşınız vardır. yani diğerlerinin arasında en close olduğunuz. işte kısaca neden o kadar insan içinden o? anlatsanıza biraz.
benim en yakın arkadaşım, ben ağlarken bana sarıldığında başımı omzuna koymaz mesela. yüzümü yüzüne koyar, benim gözyaşım onun yanağından akar. sonra da elmacık kemiğimi ısırır ve gülmeye başlarız.
birlikte bir hayatı paylaşabildiğimiz, acımızı ve sevincimizi birlikte hissedebildiğimiz için bu kadar yakınız sanırım.
Çünkü bu arkadaşlığın kaprisli ve daha düşüncesiz olan kısmı ben oluyorum o ise tam bir olgunluk timsali iki sevgili gibiyiz o naif ve kırılgan taraf ben daha güçlü olanım birbirimizin hatalarına tepkilerimiz kendi mizacimiza gore olur genelde ben hatami kabul etmem çıkışırım o benim eninde sonunda pişman olacağımı bilir. Ki olurum sonra ama affettiririm de kendimi.
Arkadaşlığımızın neden başladığını unutacak kadar uzun yıllardır arkadaşız bizi bir bütün ve yapan ayrılmaz yapan eksik yanlarımız ben kırılgan bir kız değilim onun gibi o yerine göre bir erkek fatma olamaz benim gibi. Hatalarımızı sorgularız fakat yargilamayiz. Zor duruma düştüğünde erkeği olurum adeta onun duygusal ya da fiziksel gelebilecek bütün zararlardan onu koruyacağımı bilir o. Benim ne halt yiyeceğimi bilmediğim konularda ise akıl hocamdir kendisi. Yaptığının doğruluğuna inanirim ve yarı yolda bırakmadı henüz beni.
Edit: yanılmışım sözlük o da bıraktı.
Her şey kocayı bulana kadarmış.
Valla ben liseliyken piçin tekiydim, ne zaman bir vukuat işlesem arkadaslarimi aradığımda fark ettim ki; bazıları nasıl oldu, iyi misin falan diye sorarken bazıları nerdesin amina koyayım deyip yanıma gelirlerdi. Ben önceden arkadaşlarimin hepsinin aynı olduğunu düşünürdum de epey bir vukuattan sonra fark ettim ama yine de en yakın arkadaşım olarak yalnızca bir kişiyi söyleyemem.
