Bir hafta kadar önce.
Ağlamayı marifet olarak görmüyorum ve ağlamaktan nefret ediyorum. Ve evet, sırf ağlayıp güçlü olamadığım için her ağlamamda daha şiddetli ağlıyorum.
Birkaç saat önce. Benim için özenle yapılmış menemeni, sinirlerime hakim olamayıp fırlatıp atmamdan sonra suçluluk duygusuyla oturup ağladım. Sonra da bir güzel temizledim.
Bazen çok dayanılmaz oluyorum etrafımdakilere sabır gerek.
Bunu kendime uzunca bir süre sordum şarjımın bitmesine dakikalar kala. Ama baktım ki hatırlamıyorum kestim düşünmeyi ve kendimi ağlamaya odakladım. Baktım yine olmuyor. Şimdi ise oturmuş kahkaha atıyorum. Lakin icten ice aglamayı arzuluyorum. Çok özledim ağlamayı çünkü. Gözlerimden oluk oluk yaşların akmasını...
