ilkokul yıllarımda en iyi arkadaşımdı osman. beraber teneffüste bruce lee dergileri okur, gördüğümüz hareketleri birbirimize yapardık. en sevdiğimiz dövüş aleti mınçıkaydı. her fırsatta çantamızdan çıkarır, öğretmenler görmeden sallardık..
bazen de kola kutusunu ezip, sınıf maçları yapardık. ben ve osman forvette oynar, takımımızı sırtlardık. bildiğin gazozuna maçlardı bunlar. kaybeden takım gazoz ısmarlardı yan çizmeden..
tüm bu güzel anları yaşadığım osman kardeşim, derse girince bambaşka bir kişiliğe bürünürdü. en sevmediğim ders olan matematik başlayınca yüzümden bin parça düşerdi. ben de ders başlamadan önce tahtaya; '' ders: matematik, konu: otomatik '' yazardım. çok da eğlenirdik..
ama osman öyle mi?.. en sevdiği dersti matematik..
öğretmen ders başlayınca sorardı hemen:
öğretmen: çocuklar bugün ne çözelim?
osman : problem çözelim öğretmenim.
öğretmen: tamam osmancım, çözelim.
osman : oleeeeeeeey !!
ben mosmor olurdum. sevemiyordum bir türlü o problem denen boku. havuzlar, musluklar hayatımı zindan ediyordu. mahalle maçlarında su içerken bile o tiksinç dersler gelirdi aklıma..
lisede aklımı başıma devşirmiştim kısmen osman sayesinde. edebiyat ve felsefeye olan büyük ilgimin yanına, en azından üniversiteyi de kazanmak için matematiği eklemeliydim. azmettim, ilk önce denklemleri, o sıçtığımın problemlerini kavradım. sayılar, karekökler, polinomlar vs... lise 3 yıllarımda da trigonometri ve integrali kendimi zorlayarak sevdim.
bunu yapmam iyi oldu mu?
evet oldu. öss' de kendime çok güvendiğim sözeli full çıkarıp, yanına da 25 tane matematik sorusu yapmıştım. istediğim bölümü, çocukluğumdan beri istediğim bölümü kazanmıştım.. ve o trigonometri ile integral temeli sayesinde de üniversite birinci sınıfı zorlanmadan geçmiştim..
aradan yıllar geçti, okullar bitti, askerlikler vs.. yıllar geçti. osman' la hala görüşüyorum. matematiğe gönül vermiş bir insan olarak, bir nebze de olsa bu zıkkımı sevmemi sağladığı için, ona teşekkür ediyorum..
anlamakta en çok güçlük çektiğim insan tipi. yemin ederim anlamıyorum. 2+2'nin 4 etmesi kadar doğal bir şekilde anlayamıyorum. matematik nasıl sevilir? o samimiyeti sağlayacak kadar bağlanma duygusu hangi gece gerçekleşmektedir? ulan biyolojiyi seversin insanın hayvanın taşakları böbrekleri ilgini çekiyordur bilemem, tarihi seversin geçmişini bilmek istersin, coğrafyayı seversin dağlar taşlar hoşuna gidiyordur... da! da! da! matematik nedir yahu. yani ne bileyim... x'i yalnız bırakmak bir insanın neden hoşuna gider ki amk? bir şeyin türevini aldıktan sonra onun tekrar integralini alıp bundan zevk duyanlar var. sokup sokup çıkarmak gibi bir şey mi bilmiyorum. ilkokulda; okuldan çıkıp eve giderken güleryüzlü olmasını çarpım tablosunu çok iyi bilmesine bağladığım pembe tokalı bir kız vardı. çok iyi bildiği için gülüyor olsa gerekti. 7x8'in 56 etmesi onun için ne büyük bir mucizeydi amına koyim...
sanırım bu ben oluyorum. Aslında neden böyle bilmiyorum ama matematik sözel derslerden çok daha eğlenceli geliyor bana. Bazı insanların gözünde matematik iğrenç bir ders olsa da ben seviyorum. Bunda matematik öğretmenimin büyük katkısı var. çoğu öğretmen işlediği konudan ve matematikten insanları korkuttuğu için ve bir öğretmen olarak kolaydan zora ilkesini gerçekleştirmediği için matematik toplulumuzda böyle canavar olma haline gelmiştir.
