bazen cesaret ister. çünkü o kadar zaman girmiştir ki araya bıraktığınız şeyleri aynı şekilde bulamamak korkutur sizi. zaten hiç bir zaman aynı olmaz da.
telefonun çoktan kapandığını hatırlayıp hüzünlenmektir.
ne acelen vardı be dana çektin gittin ötelere. ne çok şeyi öylesine yarım bıraktın. ama eminim yine oralarda bi yerde ota boka gülüyorsundur. bizim kulaklarımıza miras bıraktığın o kahkahanla.
En iyi çocukluk,en iyi lise ve hatta en iyi dersane arkadaşımı aramak oluyor, hepsi aynı paydada toplandığından. 2 gün önce babam görmüş kendisini. Bana "arkadaşın mezun olmuş" dedi. Dalıp gittim bir süre, sonra Aramak istedim onu, olmadı,cesaret edemedim. Ama çok özledim...
yıllardır gormedigim çocukluk arkadaşı aradım buldum telefondan aradim beraber de maça gittik ama ne yazıkki o çocuklugumuzdan kalma samimiyeti bulamadım şimdi evini numarasini bilmeme rağmen arayasim sorasim gelmiyor. Gerçekten o aradığınız çocukluk arkadaşinizi bulsaniz bile araya yıllar mesafe girmiş oluyor ve bu da içinizi burkuyor.
