özellikle yüzerken ve masa tenisi oynarken fazlasıyla aklıma gelen durum.
iç çatışmalara sürüklüyo insanı
acaba amele gibi miyim lan, yok yok normaldir falan derken sonunda yine aynı yere gidicektir.
Ünlülerin bu konuda hep daha şanslı olduğunu düşünmüşümdür nedense. Zaten aynaya bakmak gibi olmaz bu kendini dışardan görmek. Aynaya bakmak o kadar klasikleşmiştir ki artık ve kendinize o kadar alışmışsınızdır ki başkasına bakıyor gibi bakamazsınız. Fotoğraflar ise anlıktır, yapmacıktır hatta çoğu zaman öyle görünmediğinizi zaten bilirsiniz. En iyisi videodur işte, siz neyle uğraşıyorsanız çekecek birisi, canlı canlı izleyeceksiniz. 'güzelmişim be' diyebilecekken hiçbi şey demeden 'bu ben miyim lan' da denebilir. Kendini tanımak ilginçtir herzaman, ondan değil midir insanoğlunun birilerinin kendisini anlatmasından hoşlanması?
