perdeyi spontane gelişen bir dalgınlıkla araladığınızda pencerenizden içeriye süzülerek sizi dışarıya "gel hadi" diyerek çağıran güneş ışıklarının elini sıkıp ona kibar bir dille "hayır gelmeyeceğim teşekkür ederim" demektir. zira olduğunuz yerde oturup elinizdeki azap büyüteciyle aynı güneş ışıklarının size zarar vermesini seyretmek daha çok hoşunuza gider. ardından kafanızı kaldırıp "haydi gel çıkalım" dersiniz güneşe, bir bakmışsınız ki güneş ortada yok. ay sizi selamlar bu sefere de ve "benimle bir gezintiye çıkmaya ne dersin" diye sorar. fakat ayın ışıkları bile yoktur. etrafınızdaki o loş aydınlık ise sizi terk eden güneşin ay vasıtasıyla yine size gönderdiği küçük bir "beni unutma" hediyesinden başka bir şey değildir. gece olunca yüzüme tezahür edişini seveyim güneş, ibnelik bende kusura bakma.
