Düşünün ki bir gezegendesiniz, adı dünya. Yaşıyorsunuz, ama neden olduğunu bilmiyorsunuz.
Duyuyorsunuz, düşünebiliyorsunuz, iletişim kurabiliyorsunuz; ama nasıl olduğunu bilmiyorsunuz.
insanlığın ilk çağlarında bunlar bilinmediği için, gerçi şuan bile fazla bilinmiyor, haliyle insan psikolojisi bunun bir sebebin olacağını tahmin eder. Buna bilimsel yaklaşmaz ve inanarak kafasında mitolojik olaylar kurar ve buna inanır. Bunlar yorumlanır ve dinler ortaya çıkar. Tabi bu gelişmeler 'tanrı var mı yok mu' sorusuna cevap veremez.
bulunabilir. bilim göz önüne alınarak da bulunulabilir. bu konuda en çok büyük patlama teorilerini severim ben. her şeyi hazır beklemeyin araştırın. bir noktadan sonra teori de pratik de tıkanıyor. bir "ilk enerji" gerekiyor. ve pek çok bilim adamı da bunu tanrıdan başka bir kavramla açıklayamıyor.
bazen şey düşünüyorum ya. şimdi güneş sistemi ile atom yapısı benziyor ya birbirine. ya bizim güneş sistemi dediğimiz başka bir maddenin atomu ise? ya da bizim atomlarımızın her biri bir güneş sistemi ise? bunun konu ile alakası yok. siz yine düşünmeyin çok.
ya da düşünün ya.
Düşünerek yaratıcı bulunabilir. iman ve güven ise düşünerek değil kalple sağlanır. Nitekim tanrı'nın varlığına inandığı halde onu sevmeyenler de oldukça fazladır.
insan "sen bizim rabbimizsin" dediği günden bu yana devamlı onu bilir. Hisseder. Allah ta peygamberleri vasıtasıyla bize kendisinden başkasına tapmamamızı bildirir. Çünkü biz bir ilah arıyoruz ama bilmedik mi buzağılara putlara tapıyoruz. allah ta yanlış yapmayın bana söz verdiniz onlara değil diyor. Vaziyet bu.
Eğer bir yaratıcı olmasaydı biz bunu bilemezdik. Yani bir yaratıcıya ihtiyaç duymazdık. O yüzden bu şey aklımıza geliyorsa o zaman bunun bir sebebi vardır.
Düşünüldüğünde mümkün olmayan hiç bir şey imkansız değildir.
