yasak olan herşeyi yapmaya çalışırdım ki 67 saniyeye sığmasının mümkün olmayacağını bildiğim için bana yasak olan ilk şeyi yani dolaptaki rakıyı kafama dikmek olurdu.
odadaki en rahat koltuğa geçer, sevdiklerimi düşünür, ardından da bir sigara yakardım. zaten azrail de tam o sırada ağzımda sigarayla yakalamış olurdu. ve oyun bitti.
intihar ederdim. hep merak etmişimdir o duyguyu . zaten ölecez bari merakımı gidereyim diye düşünürdüm herhalde.ya son 67 saniye kalmadıysa ?
(bkz: ne şehit ne gazi)
bir sigara yakar, aklıma 'ah bir ataş ver' türküsünü getirir, buruk bir tebessüm takınırdım. mümkünse ayakta olmazdım, yatmazdım da. varsa koltuk oturur yoksa çömelirdim. son 7 saniye de kelime-i şehadet getirir son yolculuğuma kendimi uğurlardım.
