bilmiyorum ne kaçırırdım. ama yaşamı eşsiz kılan en güzel şeylerden biri de bu bilinmezlik değil midir zaten? umut o bilinmezliğin içinde gizli değil midir? ya da bilseydim bu kadar güzel olur muydu? bunu da bilemem. insanın zaman zaman kendine bile hayret ettiği, anlamlandıramadığı şu hayat kim bilir bizim durup fark edemediğimiz daha nelere gebe.
bugün düştüm mesela öyle böyle değil kelimenin tam anlamıyla yere kapaklandım. çanta, kitaplar, saç, baş darmadağın... sonra kalkmaya çalışırken, kahkahasını gizlemeye çalışan bir arkadaşımın bana uzanan elini fark ettim. ne mi yaptım? elimi uzatmayıp, bildiğim, hissedebildiğim tüm varlığımla oturdum yere ve ben de kahkaha atmaya başladım. ama gözlerim dolana kadar güldüm etrafıma baktım çoluk çocuk herkes gülüyor. tüm gün beni gören herkes güldü. eminim hızını alamayanların birkaçı da akşam yemeğinde beni anlatıp tekrar gülmüştür.
velhasılıkelam; bugün ben kendim de dahil yaklaşık beş yüz kişiyi güldürdüm. evet bunu kaçırmış olacaktım.
