içini burkar insanın, şehirde esen rüzgarla sallanması gibi dalın.
uzak kalmışsın bir süre yabancı hissettirir şehir kendini sana. halbuki ne içtendi burası sana yıllar yılı.
yaşayarak tekrar eski günleri yad edersin ama bir farklılık hissedersin hep.
yaşanmışlığın ötesinde iç burkar anıların.en sevdiğin arkadaşını kaybetmemek gibi olur verdiği halet-i ruhiyeti.
aslında o şehir hiç kopmak istemediğiniz yerdir ama orada yaşanan ve size ters gelen her türlü değişim her geçen gün biraz daha soğutur sizi buda yabancılaştırır sizi.yada orada unutmak istediğiniz birçok anınız vardır ve bunlardan kaçarken bir bakmışsınız ki siz o şehirde bir yabancısınız.
başka bir şehre okumaya gidildiğinde yaşanılan durumdur. kaldırım taşları, mağaza isimleri aynıdır. ama sokaklar ve kasiyerler değişiktir. markaları tanırsın. ama insanları tanımazsın. evler aynıdır, odaları vardır. ama oda sahipleri farklıdır. yaşarsın yine. ama doğduğun şehirde değil, seni yeniden doğuran başka bir şehirde.
üniversiteyi kazanıp şehirden ayrılmayla başlayan süreçtir. ilk zamanlar çok özlenir, sık sık her fırsatta geri dönülmek istenir. ama zamanla doğduğun yerden yaşadığın yere doğru duygular kaymaya başlar, çünkü eski anılara yeni anılar eklenecektir o şehirde. doğup büyünülen şehir çocukluğunu bıraktığın, yaşadığın yer de hayatın gerçek yüzleriyle* karşılaşıp "sen" olduğun şehirdir. belki bu doğup büyünülen şehre yabancılaşmak değil de orada bıraktığın masumiyeti kaybetmemek adına onu koruma amaçlı bir histir. çünkü doğduğun yerde hayat sana böyle öğretilmemiştir. o yüzden bu yabancılaşmak değildir büyümektir aslında ve bir bakıma gerekliliktir. yabancılaşmaksa eğer bu, bayramlarda yine koşa koşa niye oranın yolunu tutuyoruz ki...*
