insana bir başka koyandır. Ama öyle böyle değil.
insan mutlu olur güler, mutsuz olunca da ağlar. Bunun kadar normal şey yok. Yine de insan doğduğu gün ağlayınca, ne bleyim, kelime yok lan.
Uzun yıllar evvel başa gelmiş olaydır. zemine oturmuş ekmek arası peynir yiyip zeytin kemirirken ablam demişti "niye doğdun sen zaten seni cingenlerden aldıydık" diye. tükürük boğazıma yımrık gibi oturmuş sümüklenerek ağlamıştım ağzımda t rex edası ile ıstırıp çiğnemeye çalıştığım koca parça ekmek ile. Sonradan şaka len gepçük aazlı demiş öbmüştü.
Her kutlamada yapıyorum bunu.
Sebebini bilmiyorum.
ağlamak istemiyorum ama elimde değil.
ilk kutlanan zamanı hatırlıyorum da o kadar güzeldi ki.
Bunun için Elektrik gitti numarası bile yaptılar.
Kapı çalmıştı, dayım gelmişti ona kapıyı açmak için gidiyordum ki bi de ne göreyim üzerinde mumlar yanan bir pasta ve dayım karşımda.
Şok oldum ne yapacağımı bilemedim ve sonunda başladım ağlamaya.
Aklıma geldikçe gözlerim doluyor. Günlerini de zehir etmiştim, malım ben.
Edit: sadece ağlayan benim sanıyordum yalnız değilmişim ayrıca bundan sonra doğum günümü kutlamamalarını söyledim .
Benim için vazgeçilmez bir ritüeldir.
Hele ki on yedi yaş doğumgünümde yürürken ağlamak kesmeyince parkta bi banka oturup hönküre hönküre ağlamışlığım var hahaahah.
bu sene ağırını yaşadığım eylem.
okulda çocuğum gibi sevdiğim birisinin üstüne çok düştüğüm gerekçesiyle benimle konuşmak istemediğini ilan etmek için seçtiği gün olduğundan (bunlar nasıl cümleler) günüm gayet kötü geçti. sağolsun bir arkadaşım da gelip çene çaldı yanımda boş boş o sırada yemek yapıyordum tuttum kendimi. gecesinde yastıklar yorganlar ıslandı ama.böyle bir melankoli hissetmedim ben ey sözlük!
yine yalnızdım
bu yüzdendir; başkalarının doğum günleri benim için önemli.
